Uwaga, Aromaciki!

     Sprawa przedstawia się następująco. Wiem, że jestem skończoną suką, że zachowuję się jak wiosna - daję kostkę czekolady, a potem macham nią przed Waszymi twarzami, nie pozwalając dokończyć tabliczki - ale w Czwórce jest za dużo Bartmana, a za dużo... a Bartman w jakichkolwiek ilościach źle wpływa na moje katarsis i dostąpienie katabazy, a może i anagnorisis wraz z nirvaną i obstrukcją intelektualną, której dostaję poprawiając błędy w moich, hm, dziełach. 

        Co chcę przez to powiedzieć? Chcę przez to powiedzieć, iż w najbliższym czasie dam Wam coś w zamian. Dam Wam coś, co nie jest jeszcze skończone, ale co było moim pierwszym pełnowenowym tworem od półtora roku. Tworem który, dzięki swojej pełowenowatości, doprowadził mnie do łez.

        Zatem, Moje Najsłodsze, módlcie się jak skurwysyn za mnie i za tego chuja mojego Wena, żeby był, żeby mnie nie drażnił i nie odchodził w najmniej spodziewanym momencie. Proszę Was, żebyście to Wy nie pozwoliły temu umrzeć. Bluźnijcie, bijcie, chwalcie, klnijcie, ale dawajcie mi znać, że to nie jest dla Was obojętne. Że ja nie jestem Wam obojętna. Bardzo proszę. Pokazujcie mi, że nie robię tego dla siebie, bo dla siebie nigdy nie wychodzi. Niech to będzie Wasze. I trujcie aż Was znienawidzę, ale dokończę.

        Obiecujecie?

         Zanim dodam pierwszą część, żeby nie zostawiać Was na sucho, pozwólcie, że zaproszę Was wszystkie na Zapowiedzi Szczęścia. 

      Co mogę Wam powiedzieć o nich? Więcej mogę Wam powiedzieć o autorce. Zanim się poznałyśmy była tak zwaną Cichą Czytelniczką, których bardzo nie lubię, bo moim największym marzeniem jest znać wszystkie Moje Dziewczyny, choćby z dwóch słów pozostawionych w komentarzu. Potem los nas spiknął na scenie, wymieniłyśmy się dokumentami w Wordzie i okazało się, że gdyby zostawiła mi swoje adresy wcześniej, to prawdopodobnie nigdy nie miałabym takiego przestoju. Okazało się, że ja, zwykła szara ja, która zawsze podpala jej papierosy, jestem Aromą, tą Aromą, którą dwa dni wcześniej czytała do snu.

           Zatem nigdy nie wiecie czy właśnie obok Was nie przeszłam, czy nie dałyście mi papierosa, ani czy Wasze pisanie nie sprawi, że moje historie ruszą i będą pełnowenowe. 

Przesyłam całusy, Wasza Ja.